Zoals de meeste mensen ben ook ik enthousiast over concepten als ‘burger centraal’ en ‘positieve gezondheid’. Tegelijkertijd vraag ik me af waarom we soms zo enthousiast kunnen worden over concepten en vervolgens overgaan tot de orde van de dag. Wat is het eigenlijk jammer als we onszelf en elkaar blijven opsluiten in oude gewoontes, oud werken, oud denken. Hoe kunnen we, ondanks alles wat ons tegenhoudt, beter aansluiten bij de gebruikers van zorg (zijn wij dat niet allemaal?) en daarmee ook ons eigen werk leuker en zinvoller maken?
Als we de verbinding beter weten te leggen tussen zorg en het sociaal domein valt er volgens mij enorm veel winst te behalen. Minder uitgaven voor ons als maatschappij, meer levenskwaliteit voor de gebruikers van zorg en meer werkplezier voor professionals. Daar profiteren we allemaal van.
Doen we dan iets verkeerd? Heeft iemand de schuld? Nee, volgens mij niet. Ik zie dagelijks professionals die zich met hart en ziel inzetten voor hun werk, die niets liever willen dan ‘het goede’ doen.
Neem de huisarts die het beste wil voor zijn patiënt, maar niet altijd zicht heeft op wat er buiten het medische domein ‘te koop’ is en hoe hij de patiënt daarheen kan verwijzen.
Neem de patiënt die bij de huisarts komt en die gewoon van zijn klachten af wil, of die nou op het terrein van de huisarts horen of niet.
En ook als samenleving willen we het graag goed regelen. We hebben daarvoor een wirwar aan systemen, regels en financieringsstromen gebouwd. Allemaal met de intentie om het beste te doen en de kosten beheersbaar te houden. Maar hebben we het niet zo ingewikkeld gemaakt dat we niet meer snappen hoe het werkt? En kunnen we de kosten misschien ook beheersbaar houden door mensen te vragen wat zij nou echt belangrijk vinden? Mensen willen immers lang niet altijd alle zorg die mogelijk is.
Ons systeem is op abstract maatschappelijk niveau misschien succesvol, maar houdt ons ook vaak tegen om het beste antwoord voor een individuele vraag of klacht te vinden.
In mijn werk zoek ik samen met professionals uit zorg en sociaal domein naar dat ‘beste antwoord’. Kernpunten in die zoektocht zijn:
Steeds duidelijker wordt, dat geen enkele organisatie of beroepsgroep het beste antwoord in zijn eentje kan geven. Laten we samen optrekken!
Ik heb de dichtregel die Merel Morre maakte voor Proscoop omarmd: ‘Niet ziek, wel zijn’.
